Ik meld me vandaag ziek

De wekker is al een half uur aan het snoozen. Ik weet dat ik er nu echt uit moet. Een kwartier geleden moest ik er al echt uit. Als ik nu ga, dan red ik het misschien nog. Het donker van de kamer onderscheidt zich ternauwernood van het duister in mijn hoofd. Ik zie de contouren van de gordijnen. Donkerrode omlijsting van een inktzwart vierkant. Aan de linkerzijde filtert zwak wat daglicht, alsof het nog niet helemaal weet of het al naar binnen mag schijnen of niet. Nou kom maar op zon, help me maar een handje vandaag.

Het is me ondertussen gelukt om op de rand van mijn bed te zitten. En daar is dan ook alles mee gezegd. Het op de rand van mijn bed blijven zitten duurt zo lang dat de uiterste limiet van het nog op tijd kunnen komen allang verlopen is. Ik pak mijn mobiel die altijd naast mijn kussen ligt en druk het telefoonnummer van mijn werk in. Onder de sneltoets, anders zou ik die nooit zo snel kunnen vinden in de donkere kamer van mijn hoofd.

“Met Olga, ik moet me helaas ziek melden voor vandaag.”

Aan het korte antwoord van mijn baas hoor ik de teleurstelling. Hij baalt. Alweer. Ik plof neer op mijn kussen, alsof mijn nek niet weet hoe snel hij dat zware hoofd weer neer moet gooien en ik krul me op onder de nog warme dekens. Ik voel opluchting omdat ik er niet uit hoef. Dat ik lekker kan blijven liggen in mijn warme donkere hol. Ga nu maar weg zonnestralen. Ik kies vandaag voor de duisternis. Het zwarte gat waarin ik weg mag zinken om alles te vergeten. Als ik mijn hoofd begraaf in mijn kussen maakt de opluchting plaats voor schuldgevoel en zelfverwijt. 

Het lukt me niet meer om in slaap te vallen. Mijn ledematen voelen aan als lood en drukken mijn lichaam in het matras. Een yogalerares zou trots op me zijn, maar ik voel geen ontspanning. Binnen in mijn borst voel ik me heel wakker en dat deel van me wil juist opspringen. Het probeert mijn lijf omhoog te duwen, maar door het gewicht van mijn armen en benen blijf ik liggen in exact  dezelfde houding. Bondage zonder touw. Ik geef me er maar aan over, wetende dat het geen zin heeft om tegen mijn eigen lijf te vechten. De ademhaling rustig en de ogen gesloten. Maar ook de lippen op elkaar geperst omdat teleurstelling altijd een weg vindt.